nōlō

   nōlō nōluī, —, nōlle    [ne+volo], to wish . . . not, will . . . not, not to wish, to be unwilling : (mulieres) Nolunt, ubi velis; ubi nolis, cupiunt ultro, T.: etiam si nolint: pluribus praesentibus eas res iactari nolebat, Cs.: nollet carmine quemquam Describi, H.: nolo vincat: nollem dixissem: nolo plura: nolo ego istam in te modestiam, L.—Imper., with an inf: noli putare, do not believe : nolite, iudices, existimare, etc.: noli vexare, Iu.: nolite velle (pleonast.).—Followed by a negative, which continues the negation: nolui deesse ne tacitae quidem flagitioni tuae: nolle successum, non patribus, non consulibus, L.—In the phrase, nollem factum, I am sorry for it , T.—Ellipt.: nollem (sc. factum), T.: sed nolo pluribus (sc. verbis rem exsequi), L.: videbis, si erit, quod nolim, arcessendus, ne, etc., and may heaven forbid it .—With a negative, to be willing, have no objection : cum se non nolle dixisset.— To wish ill, be adverse : cui qui nolunt, iidem, etc.

* * *

nolle, nolui, - V

be unwilling; wish not to; refuse to